Pogłębiająca się integracja europejska oraz ścisła współpraca państw członkowskich Unii Europejskiej doprowadziły w styczniu 2002 roku do sytuacji, jakiej nie było na Starym Kontynencie od czasów Cesarstwa Rzymskiego. Od tamtych czasów nie zdarzyło się bowiem, aby większa część mieszkańców Europy posługiwała się wspólną walutą. Od kiedy wprowadzono wspólną europejską walutę, monety euro stały się monetami obiegowymi w krajach tak zwanej strefy euro.
Seria monet euro składa się z ośmiu różnych nominałów: 1, 2, 5, 10, 20 oraz 50 centów, a także 1 oraz 2 euro. Cechą charakterystyczną monet europejskiej waluty jest wspólny awers, a także rewers charakterystyczny dla kraju, w którym dany egzemplarz monety został wyemitowany. Awers został zaprojektowany w trzech różnych wersjach stosowanych w zależności od nominału. Jeden wzór awersu używany jest w monetach o nominałach 1, 2 oraz 5 centów. Drugi z wzorów stosuje się w monetach o nominałach 10, 20 oraz 50 centów, natomiast trzeci w przypadku monet o nominałach 1 oraz 2 euro. Projektantem wszystkich wersji jest Luc Luycx z Królewskiej Mennicy Belgijskiej. Przedstawiają one mapę Europy symbolizując jednocześnie jedność Unii Europejskiej.
Rewersy monet zostały zaprojektowane oddzielnie dla poszczególnych krajów. Przedstawiają one symbole narodowe, architekturę, czy słynne postacie zasłużone dla danego kraju. Przykładowo Francja umieszcza na rewersach monet o nominale 1 euro wizerunek drzewa. Jest ono symbolem życia, ciągłości i wzrostu. Drzewo otacza hasło „wolność, równość braterstwo” (w oryginale „Liberté, Egalité, Fraternité”), czyli hasło rozpowszechnione od czasów Wielkiej Rewolucji Francuskiej i umieszczane obecnie na godle czy znaczkach pocztowych. Charakterystyczną cechą monet o nominałach 1 oraz 2 euro jest fakt, iż część wewnętrzna monety różni się od części zewnętrznej.
Zdjęcie znalezione na stronie Info.wyborcza.biz
W monecie o nominale 1 euro część wewnętrzna jest srebrna, natomiast część zewnętrzna żółta. W monecie o nominale 2 euro kolory występują w odwróconej kolejności. W celu stworzenia takiego efektu, przy produkcji monet stosuje się specjalną technikę łączenia dwóch metali, tak zwaną technikę bimetalową. Powoduje ona zwiększenie kosztów produkcji monet, sprawia jednak, że stworzenie fałszywych monet zostaje w znacznym stopniu utrudnione. Monety o niższych nominałach: 10, 20 oraz 50 centów zabezpieczane są przed fałszerstwem w inny sposób. Do ich produkcji używa się bowiem specjalnego stopu, zwanego Nordic gold, używanego wyłącznie do produkcji monet.